طی سالیان گذشته صنعت نیمه جان لجستیک جولانگاه مدیران بدون تخصص و سیاسیون بدون مهارت بوده است. این گونه مدیران بدون کمترین آشنایی با چالش های لجستیک ایران و جهان به این صنعت ورود کرده و با کمترین اثر بخشی، کارایی و بهره وری خارج شده اند.
نمونه های فراوان از این دست مدیران وجود دارند که حتی دو صفحه از مجموعه تحت مدیریت خود در ارتباط با ماموریت و چشم انداز سازمان و یا شناسایی تهدید، فرصت، ضعف یا قوت را نمی‌توانند بنویسند.
بزرگترین مشکل تمامی حوزه های صنعت لجستیک کشور، حضور مدیرانی در سطح مدیریت عالی شرکت است که متاسفانه با روابطی آمده اند که بتوانند به طور هم زمان هم تخصص و هم مدیریت را در بخش‌های مختلف لجستیک کشور بیاموزند. اما این یادگیری به قیمت آسیب جدی به کل ساختارهای منابع انسانی، مالی، ارزشی و سرمایه های کل این شرکت‌ها است.
آیا طی سالیان گذشته ضربه های این افراد به اصطلاح مدیر، به مراتب مهلک تر از تحریم‌های خارجی نبوده است؟
آیا واقعا داشتن دانش آکادمی و تجربه مدیریتی در صنایع کشاورزی، دامی و سایر صنایع غیر همسو از جمله ورزش، گردشگری، علوم سیاسی و ارتباطات، مرتبط با صنعت لجستیک است!!؟
طبق اصل Right Person , Right Job یعنی فرد درست در جایگاه درست، غالبا مدیران سفارشی و اتوبوسی در ایران (با فرض اثبات فرد درست بودنشان) در جایگاه درست و تخصصی قرار نگرفته اند.
آیا وقت آن فرا نرسیده که فرش قرمز برای افراد بدون دانش، مهارت، تخصص و تجربه مرتبط با صنعت لجستیک در مدیریت ارشد شرکت‌های لجستیکی کشور پهن نکنیم؟
حمیدرضا یعقوبی آوینی
مدیر مسئول
پایگاه خبری صنعت لجستیک
دیدگاه شما