هرگونه موفقیت یا کارایی کریدورهای اقتصادی در سطح منطقه، به طور قابل ملاحظه‌ای متاثر از حضور و نقش آفرینی جمهوری اسلامی ایران شکل خواهند گرفت.

آیا وقت آن فرا نرسیده که فرش قرمز برای افراد بدون دانش، مهارت، تخصص و تجربه مرتبط با صنعت لجستیک در مدیریت ارشد شرکت‌های لجستیکی کشور پهن نکنیم؟

رقابت برای ایجاد کریدورهای جدید تجاری در منطقه‌ای که هارتلند یا قلب جهان نیز نامیده می شود، بالا گرفته است و آمریکا که رهبری غرب در این رقابت بین‌المللی با چین را برعهده دارد، تمام تلاش خود را برای شکست چین در پروژه یک کمربند، یک جاده به کار بسته است.

با توجه به مشکل ساز بودن جمهوری آذربایجان برای هند و ایران در کریدور خلیج فارس به دریای سیاه، اینک ارمنستان می تواند گزینه مناسبی برای قرار گرفتن در مسیرهای ترانزیتی نوظهور در نظر گرفته شود.

مراکز لجستیکی کشور نقش محوری در تبدیل این مراکز به هاب تجارت بین المللی و قطب تولید و صادرات محصولات و صنایع تبدیلی ایفا خواهند کرد.

ترانزیت یکی از مزیت‌های اقتصادی کشور بوده که می‌تواند نقش تعیین‌ کننده و موثری داشته باشد. ترانزیت کالا در ایران پتانسیل بالفعل و نعمت خدادادی است، اما متاسفانه نتوانستیم از این نعمت بهره‌ کافی را ببریم.

کریدور ترانزیتی شمال جنوب عراق که در روزهای اخیر قراردادهای آن رسما امضا و از آن رونمایی شد، یکی از تمهیدات عراقی ها برای تبدیل شدن به مسیر اصلی تجارت منطقه است؛ فارغ از این که این کریدور، مسیرهای ایران را کمرنگ تر از قبل کند.

امروزه رقابت در میدان کریدورها، نقشی اساسی در جایگاه و آینده کشورها خواهد داشت. قطعا احداث این کریدور، منجر به دور زدن ایران در مناسبات و مراودات تجاری بین المللی خواهد شد و بدون شک تاثیرات منفی بر موقعیت ژئو استراتژیکی و ژئواکونومیکی ایران می گذارد.

سرمایه گذاری در زیر ساخت باید به منفعت ملی در تجارت کشور متجلی شود در غیر این صورت دور ریختن پول است. کما اینکه در ساخت راه آهن هرات ثروت سوزی شده است.

ظرفیت بازرگانی بنادر ایران ۲۷۰ میلیون تن کالا در سال است و توان عملیاتی ایران ۱.۸ میلیون TEU است. فرسودگی تجهیزات تخلیه و بارگیری بنادر یکی از علت های توان پایین عملیاتی بنادر در مقایسه با دیگر کشورهای خلیج فارس است.